Ollie's jubileum!

Ollie in zijn 'kamer' temidden van zijn schatten:

Er is nog net plek voor hem

Ollie was gisteren jarig. Hij vierde zijn tiende verjaardag met ons! Toen ik 's nachts bij de pups en Rosie ging kijken, heb ik al even voor hem gezongen. Dat deden we overdag nog een paar keer over. Ol begon het heel gewoon te vinden, maar hij kwispelde evengoed. Dankbaarder dan Ollie bestaat namelijk niet.

Grootste Goedzak

Bij een verjaardag hoort verwennen, en het verwennen van een laab gaat nu eenmaal grotendeels door de maag... Al voor zijn ontbijt, kreeg Ol een klein bordje puppie pap, want die vindt hij heerlijk. Hij mag van mij vaak het restje uit de schaal likken. Dan heeft hij nog een witter baardje dan hij al van nature heeft met zijn 10 jaar.

Tevreden

Cato en Joris zijn samen een enorme kauw-kluif voor hem gaan kopen, plus traktatie voor de hele roedel. Ol ging toen prinsheerlijk in zijn dichte bench (geen stress om kapers op de kust!) kluiven, temidden van al zijn pluche voetballen en knuffels. Hij wilde nog net wel mee uit, tenminste, toen ik hem verzekerd had dat de kluif onaangeroerd op hem zou wachten...

Dol op de dummie!

Lieve Ol. Hij is helemaal uit vacht, en beetje dof, en door de rijp die van de struiken op hem viel, was hij wat grijzer dan hij eigenlijk is. Maar zijn ogen stralen en zijn pootje licht hij fier omhoog.

Lui op de bank

Iedereen houdt van Ollie, mens en dier, groot en klein. Hij ligt ook erg goed in de roedel. Zootje, zijn jongste kleindochter, is absoluut zijn grootste fan. Zij gaat al van klein pupje af aan bij hem op bezoek in zijn bench. Gezellig naast hem zitten, of nog liever, tegen hem aangekropen. Toen ze daar vorig jaar deze tijd mee begon, zag je Ol wat bedenkelijk kijken. Wat moest hij daar nu mee? Nu is het een dagelijks terugkerend ritueel van kleindochter en opa.

Kleindochter Jazz op bezoek

Er is wel een trend gezet met het bezoeken van Ol in zijn kamer. Anderhalf jaar geldeden, deed nog niemand dat. Rosie begon er vorig jaar, toen ze zwanger was, opeens mee, daarna dus Zoë, en toen is ook Baguette eraan begonnen. En Jazz ligt tegenwoordig ook vaak prinsheerlijk bij Ol in zijn kamer.

Prinsheerlijk!

Heel tekenend voor Ollie is, dat hij er dan soms maar vóór ligt, op de keukenvloer. Dan vindt hij het kennelijk te krap op mekaar. In plaats van de bezoekers zijn kamer uit te sturen, gaat hij zelf op zoek naar een ander plekje. Dat is Ollie ten voeten uit!

"...dan hier maar."

De anderen hebben ook wel een point; Ols' bench-kamer is van alle gemakken voorzien. Hij heeft een super dik vetbet op een matras, 2 hoofdkussens met gezellige slopen (al zal hem dat niet uitmaken...) en altijd allerhande speelgoed en knuffels om zich heen. Wie wil dat nou niet?

Ollie de ballenkoning. In het team is hij de keeper

Alleen Tessel, Cato en Janet komen nooit in Ol's bench. Cato heeft zo haar andere voorkeursplekjes, Janet heeft het gehad met benchen in het algemeen en Tessel zal gewoon nooit zijn vaders' aura betreden, noch diens kamer vol schatten. Hij respecteert Ollie's privacy. Vader en zoon liggen wel vaak tegen elkaar aan op de bank.

Zo trouw als een hond

Ol heeft ook veel mensen-fans, hier in het dorp maar ook door heel Nederland. En mensen die ons bezoeken voor hun pup, worden altijd warm door hem onthaald. Hij is een eerste klas gastheer, al heeft het wel een bijbedoeling. Steevast gaat hij naast ze zitten of staan, en kijkt ze trouwhartig in de ogen. Dan wordt hij geaaid over zijn bol. Dat is precies het mooiste kado voor onze Ol. En ja, dat hij dan een kopje geeft (soms een onsubtiele duw...), omdat hij wil dat het aaien onophoudelijk doorgaat, eindeloos, tja, dat kan iedereen hem direct vergeven.

Sleeping like a baby

Lieve Ol, op nog heel veel fijne jaren samen. Sunny en Midnight Black skies. Grote lieve pup van al 10 jaar!

Sunny days

Rosie en de zeven dwergen

Rosie temidden van haar prachtige lieve reuzen van pups

Het is één groot feest, de puppie kamer vol leven! Ze zijn zo ontzettend lief, aandoenlijk, grappig, stoer en heel erg knuffelig. Rosie ligt veel bij ze in de werpkist. Ze geniet zichtbaar van haar pups, en dat is wederzijds. Haar kleintjes zijn haar grootste fans. Na Rosie, ben ik hun liefste idool en ik geniet er net zo van als Rosie!

...tis warm hier

Wanneer de pups 3 weken oud zijn, beginnen we bij te voeren met pap. Rosie heeft niet meer voldoende melk om de reuzen helemaal te voorzien. Erg gezellig, want als Rosie gaat zogen, kom ik erbij zitten met een flesje. Eerst trekt het hele troepje naar mammie, maar wanneer ze na een kleine 10 minuten haar melk opgedronken hebben - dat gaat er hardhandig en gulzig aan toe. Rosie moet heel wat doorstaan en zet zich dan ook zichtbaar schrap soms - komen ze naar mij.

Wij stoeien er op los!

Heel grappig om die migratie door de werpkist te zien. Ik kan maar 1 mond tegelijk voeden, en ze worden wel eens ongeduldig. Dan probeert een broertje of zusje de speen af te pakken. Of er gaat er een piepend voor me zitten. Schurken zijn het! Bij gebrek aan een extra flesje, proberen ze mijn neus, teen of broekspijp. Daar wordt dan heftig aan gesabbeld, inclusief maaiende voorpootjes om de 'melk' op te wekken. En ze hebben nu echt tandjes.

Spelen en knuffelen: met 7 kun je alle kanten op

Behalve slapen en eten, wordt er geknuffeld en gestoeid. Soms zoekt eentje juist even privacy in een hoekje, maar er wordt vooral veel aan elkaar gesnuffeld, 'gehapt' (in elkaars' bek) en geduwd.

Cassandra Rose huilt als een echte wolf

Ze kunnen grommen en blaffen en huilen als echte wolven-welpen. Maar ook zachte snuif-geluidjes maken ze, wanneer ze m'n gezicht besnuffelen. Liever dan lief.

Peinzende blik van Cassandra Rose

Elke dag zie ik meer van de persoontjes die ze zijn. Die komen nu steeds meer naar voren, terwijl pups de eerste weken meer een groep zijn. Ze kunnen nu al zoveel meer en dus zie je veel meer (verschil in) gedrag.

Compulsive Eater wil best nog een slokje...

De zeven dwergen

Slapen, eten, stoeien, knuffelen, slapen, eten...

Knuffelen, knuffelen, knuffelen

Janet springt voorzichtig en behendig in de werpkist

Gisteren was het eindelijk zover: Janet, tante van de pups, mocht de kleintjes bezoeken. Daar hoopt ze al ruim 3 weken op. Ze zat steeds weer met een vragende blik voor de deur van de puppiekamer.

Eerst worden alle pups geïnspecteerd en gepoetst...

....en dan begint de kennismaking pas echt

Baguette-met-bal verbijsterd bij de deur

Baguette, grote zus van de pups, mocht 's avonds ook even op bezoek. Bague is zelf pas anderhalf en ze heeft nog niet veel pups gezien in haar leven. Ze vondt het heel spannend. Niet eng, maar wel erg anders. Ze ging vlakbij de deur zitten, bal in haar bek. Stil zat ze daar maar een hele tijd, haar ogen onophoudelijk op de werpkist gevestigd.

Wat is dat allemaal???

Voorzichtige toenadering

Langzaam kwam ze dichterbij, ging voor de werpkist liggen. De pups kwamen al bijna de werpkist uit, toen Bague haar bal losliet, en naar de pups toeging. Heel zachtjes maakte ze (de voor haar zo kenmerkende) geluidjes.

.... en dan is grote zus verkocht!

De spanning verdween uit haar lijf terwijl ze daar als enige gele laab tussen haar broertjes en zusjes zat.

Er is zoveel te snuffelen!

Heel voorzichtig neemt Baguette ze in zich op

Ik zie haar zo zitten, met haar eigen nestje! Ze wilde de werpkist niet meer uit! Niet voor haar bal, niet voor een koekje, niet voor lieve woordjes. "This is the place to be!" Haar broertjes en zusjes, gulzig als altijd, vinden de weg naar haar tepels. Baguette ziet het aan en laat ze begaan; haar hoef je niets te vertellen!

Grenzen verleggen

Snel naar mammie!!

Rosie's pups zijn 17 dagen oud en prachtig! Gisteren begonnen hun oogjes open te gaan. Dan zie je eerst een klein 'kiertje', of een half dichtgeknepen oogje. Vandaag kijken ze me met 2 open ogen aan.

Ontwapenende blik

Ze waren gisteren al druk met loop-oefeningen en oefening baart kunst, want nu staan ze dan echt een paar passen op 4 pootjes. De werpkist wordt doorkruist en niet langer door kruipende wezentjes.

Stapje voor stapje...

Zondag gingen hun oortjes open. Ik zag hoe ze probeerden met hun achterpoot hun oor te krabben, de losse velletjes kriebelen kennelijk, want allemaal deden ze hetzelfde. Maar hun lijf is veel langer dan hun kleine achterbeentjes, dus met hun achterpoot bereiken ze nooit hun oor... Dan krab ik de oortjes zachtjes, terwijl zij misschien de indruk hebben dat ze het zelf doen.

De helft van het team, in de rust

Ze groeien als kool, allemaal zijn ze de anderhalve kg ruimschoots gepasseerd. Er wordt gulzig gedronken en mammie Rosie geeft ze daarvoor ook veel tijd. Ze slaapt onderwijl, likt ze grondig schoon, of snuffelt ze tevreden af: "Ja, deze zijn van mij!"

Intermezzo

Maar wanneer ze uitgedronken zijn, schoongepoetst en genoeg geknuffeld (naar Rosie's maatstaven), staat moeder op uit de werpkist, om er vlak voor op de grond te gaan liggen. Alles goed en wel, maar een goede moeder kan ook heel goed een geëmancipeerde moeder zijn! Een beetje tijd voor zichzelf, daar heeft ze behoefte aan en recht op! Wandelen wil ze dan toch weer niet; bij ons hek gaat ze zitten, om me zorgelijk aan te kijken. Ze kan het terrein niet verlaten, dan is de afstand tussen haar en haar kroost kennelijk te groot.

Even bijtanken...

Zeventien dagen oud is het nest van Bisous en Tessel niet geworden. Op de 15e dag werd Butterfly Kisses ziek en stierf ze. De 16e dag waren alle 10 de pups dood, geveld door Herpes Canis. Op de 16e dag van deze pups knipte ik 's morgens vroeg hun nageltjes. Nageltjes lang genoeg om moeders' borst te bezeren bij het drinken, wanneer ze de borsklier met hun voorpootjes masseren. Dat voelde als een verademing. Een mijlpaal. Een gelukkig, maar ook een verdrietig moment. Met mijn vorige pups ben ik zover niet gekomen.

Onderonsje

Deze zeven wollige pups zijn er gelukkig nog. Ze zetten wel hun eerste stapjes, kijken nu met twee ronde blauwige oogjes hun wereld in. Elke stap met dit nestje is meer dan ooit een mijlpaal. Een grens die wordt verlegd. Vertrouwen dat, heel voorzichtig aan, zich schaart naast de hoop en de wens, dat het toch in godsnaam goed mag gaan.

Vreemde eend in de bijt; Rosie's 8e pup, haar knuffeleend

Rosie's pups gaan dezelfde ontwikkeling door als ieder nestje dat we hebben gefokt. Dezelfde, en toch helemaal anders. Ze doen alles met een vanzelfsprekendheid, net als alle pups die hier geboren- en groot geworden zijn. Maar met hen en met Rosie herwinnen wij dit keer steeds een stapje terug op de angst, die is ontstaan door hoe het met ons laatste nest is afgelopen.

Dikke knuffel

Afgelopen weekend werd Compulsive Eater ongelukkig. Het leek op obstipatie. Hij schreeuwde zo, dat hij er hees van werd. Alleen wanneer ik hem in mijn handen wiegde of zijn buikje masseerde, was hij even rustig. Dit kan altijd gebeuren, en wat er ook aan de hand is met je jonge pup, je schrikt. Ze zijn zo kwetsbaar. Ook al was hij de zwaarste van het nest (what's in a name...?!), ook al ging het met alle anderen goed. De schrik zit er bij ons natuurlijk goed in.

This is serious business!

Gelukkig hebben we de liefste, meest betrokken en kundige dierenarts die we ons kunnen wensen. Die met ons meedenkt en meezorgt. Eva Wentzel en ik overlegden zondagavond, en maandag ging ik met de kleine man naar haar toe. Om gerustgesteld te worden, gelukkig. Die dikke buik was echt verstopt, en om Compulsive Eater met zwaarder geschut dan alleen venkel thee te helpen. Geen Herpes Canis. Geen andere ramp. 'Alleen maar' iets heel vervelends voor het lieve kereltje...

Gaaap!

Compulsive Eater is weer de oude; zijn buik is weer soepel en geslonken. Zijn gewichtscurve stond even op een lager pitje, want hij moest veel bijslapen toen zijn krampen verdwenen waren. Nu zuigt hij zich weer even gulzig vacuüm aan zijn moeders' borst als voorheen. Meestal zijn de problemen te overzien, oplosbaar, gelukkig.

.... Wie heeft er voorrang??

Stapje voor stapje verleggen we hier grenzen en zo herwinnen we terrein. Onze kanjers en wij.

Met vallen en opstaan, precies zoals de kleintjes van Rosie hier in de werpkist.

"There is no way to happiness, Happiness is the way."

Boeddah

Coup de Coeur: Rosie's C-nest

Moeder Rosie met Cassandra Rose (10 november)

Ze zijn alweer 11 dagen oud, de kleintjes van Rosie en Louis. De dag voordat Rosie's weeën begonnen, had Janet maar vast een enorme kuil in de tuin gemaakt. Dat is traditie. Janet snuift het denk ik op, de lucht van kleintjes die er bijna aankomen. Ze had er heel wat tijd en energie aan besteed, hijgde en zat onder het zand en keek ons aan met een blik van 'Ik kan het ook niet helpen, dit is sterker dan ikzelf, dit moet ik doen!'...

'Gedeelde smart is halve smart': Jazz steunt Rosie

Rosie zelf had toen nog geen graaf-neigingen. Ze lag binnen uit te buiken. Haar buik zat haar duidelijk dwars en ze verdroeg de anderen niet meer om zich heen. Op Jazz na, die broederlijk mee zuchtte en steunde. (Inmiddels vervolmaakt Rosie dagelijks de kuil die Janet voor haar begon!)

Rosie en haar pups, 9 november

Het werd een lange zit, een zware bevalling, die eindigde in een keizersnee. Rosie heeft haar 7 pups vanaf het begin liefdevol verzorgd, duidelijk anders dan de vorige keer. Toen werd ze voor het eerst moeder, en moest ze even wennen, in haar rol groeien. De ervaring van vorig jaar bleek direct. Vakkundig, liefdevol en rustig werd haar eerstgeborene schoongelikt met een grote vanzelfsprekendheid.

1 dag oud

Pas geboren pups zijn relatief lang en 'smal'. Ook wanneer ze een flink geboortegewicht hebben, zoals deze 7. Vanaf de geboorte gaan ze uitbreden, opbollen. Lieve, lekker stevige beertjes zijn het inmiddels. Hun vachtjes glimmen al vanaf het begin, alsof ze opgepoetst worden.

10 dagen oud

Ze drinken gulzig en krijgen steeds meer praatjes, het zijn soms al haast blafjes. Rosie is zorgzaam maar zeker niet overbezorgd. Ze kent mij langer dan vandaag, en weet dat ik toch wel uit mijn bed kom om te kijken wat er aan de hand is. Dan kan zij tot die tijd lekker blijven tukken. Als het nodig is, trommel ik haar wel op, zoiets lijkt ze te denken...

Sleepy heads

Zo is elke moeder een andere moeder, ook moeders die al eerder moeder waren, zijn soms anders bij een nieuw nest. Was Bisous erg 'bazig' en beschermend ingesteld, stuurde ze Ollie de hal uit zodat die braverd nu nog nauwelijks de hal durft te doorkruisen, het zal Rosie worst wezen. Haar territorium begint in de puppiekamer, en volgens mij zou ze daar ook geen van de anderen wegsturen. Maar Ol gelooft het nog maar half en loopt omzichtig en een beetje bang door de gang...

"Wat doe je daar?"

De hele roedel is hoogst nieuwsgierig wat er zich achter die dichte deur afspeelt. Janet wil ontzettend graag naar binnen, snuift hoorbaar onder de deur, maar voelt tegelijk ook heel goed dat je respect moet tonen en ruimte moet geven aan de moeder. Zootje kijkt me vragend aan, wanneer ik weer die kant op verdwijn. Allemaal kijken ze me na.

Trotse moeder, 10 november

En Rosie is in haar nopjes met haar 5 zonen en 2 dochters. Tevreden en relaxed. Ze is de bevalling te boven, de koorts is geweken en de energie retour. Twee grote klussen, babies laten groeien in je buik, en ze eruit laten komen, heeft ze erop zitten. Over de opvoeding en verzorging maakt ze zich niet zoveel zorgen. Bovendien, ze heeft kraamhulp (!).

Trotse vader Louis, 11 november

Terwijl Rosie hard moest werken en veel moest doorstaan, rent vader Louis door de overijselse bossen. Ach ja, hij wordt wel vaker vader. Maar zijn prachtige genen koesteren wij en zo is hij absoluut bij ons!

Puppies... Kanjers wat zijn jullie welkom!