With a Little Help

Cato bij Baguette en pups

'Moederen' is niet voor niets een werkwoord. Zeker als je acht babies tegelijk krijgt, je melkklieren dag en nacht doorwerken en je via je instinct ook nog druk moet zijn in de tuin (graven, sporen uitwissen, zodat het nest veilig is en niet verstoord kan worden door rovers die het vinden via sporen). Je baarmoeder en je buik krimpen, je borstpartij groeit uit tot ongekende maat en je babies zwellen met de dag op en worden alsmaar sterker en gulziger. Smak smak, hap! Beet, die tepel!

 Pensionada Janet moedert als  vanouds

Vanzelf gaat het allemaal niet, ook niet als alles voorspoedig gaat. Vrijdag had ik het gevoel dat Baguette niet helemaal OK was. Maar wat was er? Ze had nog altijd honger als een leeuw, geen temperatuur, poepte, plaste, dronk, verzorgde haar pups, prima melkproductie. Op de wandelingen was er ook niets dat niet klopte. Maar happy was ze niet. Baguette heeft altijd een 'smile' op haar gezicht. Ze lacht en ze is ons zonnetje. Nu was haar koppie strak, een beetje 'dicht', weggetrokken. Het vuur was er een beetje uit. Ook naar haar pups toe; ze deed alles wat ze moest doen keurig, maar daar was het ook mee gezegd. Zonder haar smile.

 Even iedereen checken...

Ik besloot haar een tijdje met de rest in de woonkamer te laten, misschien dat dat zou helpen. De pups kregen zolang gezelschap van oer-moeder Janet. Die kon haar geluk niet op! Ze struinde direct op de werpkist af (dat er pups waren, wist ze al sinds de bevalling, ze snoof vanachter de deur de geur op). Met een kwiek hupsje was ze de werpkist in. Haar grote lijf kan ze heel klein maken wanneer ze dat wil, omzichtig om geen pup te verdrukken. "He he... thuissssssss" straalde ze uit elke vezel van haar gouden lijf. Iedereen werd eerst gepoetst, uitvoerig gelikt en na dat gedaan te hebben, legde ze haar hoofd tussen de pups en genoot. Net als met haar eigen pups, positioneerde ze alle kleintjes tussen haar voorpoten vlakbij haar hoofd; de Janet positie.

Moeder blijf je

Het viel nog niet mee om Janet weer uit de werpkist te krijgen, maar dat was ik me van te voren bewust. Haar grote lijf kan ze 'op slot' zetten, dan krijg je er geen beweging in. Verankerd lijkt ze, aan de werpkist met pups. Janet wil met niemand delen wanneer het om kleine babies gaat...

 Er is er maar een de echte mams!

Maar Baguette moest haar pups weer voeden en dat deed ze ook gedwee en en zorgvuldig. Gezelschap in de woonkamer deed haar goed, dus een andere hulp-mams ingezet. Een dikke vriendin van Bague, en een moeder die i.t.t. Janet wel tweede viool kan spelen bij pups. Geen stand-in moeder maar een gezelschaps-dame: Catotel!

 Joris en Cato bewonderen de pups 

"Ohoohh, mag ik?!!" Met een huppeltje van blijdschap komt Cato de puppiekamer binnen. Een klein voorzichtig dansje, zoals alleen Catotels dat kunnen. Het is gepaste, ingetogen vreugde, want Cato kent hier heel goed haar plaats; ze is gezelschap, niet de mams. En wie weet straks, als de pups groter zijn, wel de nannie...

 Dromerig...

Cato, die zelf in dit stadium van het moedersschap geen hond(!) in de buurt van haar pups duldt, komt binnen met haar hoofd afgewend: 'Ik ben er, maar ik ben er niet.' En als Baguette laat weten dat ze haar gezelschap op prijs stelt, komt ze dichterbij. Stapje voor stapje; steeds samen aftastend. Tot dat Caat er in de werpkist bij zit wanneer Baguette haar babies zoogt. Mijn zwarte en mijn gele kanjer, twee vriendinnen, wat een communicatie en respect!

 Vrijdag avond party: de puppies melk, wij wijn, de meiden gedroogde zalm

Baguette klaart in de uren die volgen op. De volgende dag is haar smile weer present. En Cato mag blijven. Alleen nu niet meer in de werpkist, dus zit Caat er gewoon naast, op het trapje of de vloer. Gezelschap zonder aanspraak te maken op wat dan ook.

Soms kom ik de puppiekamer binnen, en liggen de twee lepeltje lepeltje op het kleed. What are best friends for?!

Rangen en standen...

Baguette, die veel lager in rang is dan Cato, ontleent status aan haar nestje en het moedersschap. Zij geeft aan hoe het gaat in haar puppiekamer, die een stuk gezelliger is met haar vriendin aan haar zijde!

 Snuffel: gaat het daaronder ook nog goed??!
(De pups even in een kratje terwijl ik de werpkist sop)

De pups ontwikkelen zich ondertussen gestaag verder; sinds vanmiddag lopen ze een paar stapjes door de werpkist. Onzekere, wankele stapjes; het is een dronkemans waggelgang. Maar het is niet langer alleen tijgeren. De oogjes zijn nu bij iedereen half open. Ze zoeken duidelijk meer contact met mams, het is niet meer alleen een koortsachtige strooptocht naar de tepels en lekker tegen haar aan liggen.

 Heerlijk lui na gulzig drinken

Voor je het weet gaan ze ook met elkaar contact zoeken, niet alleen meer als lievelingskussen om lekker tegen aan te hangen. Ze worden binnenkort elkaars beste maatjes, maatjes om mee te spelen en te leren (want dat is hetzelfde!) 

Zoetjes...

Maar nog even worden de kleine zwarte druifjes van Baguette vooral gekoesterd door alle moeders hier in huis. En het meeste door die ene, met haar smile weer terug op haar snoet, gelukkig!

Even een momentje voor mezelluf...

Moederen, dat is een werkwoord. Maar moeder zijn is ook een voorrecht, een geluk. En precies dat wil ik mijn moeders hier geven. En precies dat delen zij met mij. That's what friends are for.

Werk in de werpkist

 Netjes in het gelid en allemaal met de linker armpjes masseren

Baguette's pups zijn vandaag 10 dagen oud. Ze liggen er tevreden bij in de werpkist. Tot nu toe werd er, behalve een beetje op en neer getijgerd, gedronken en geslapen. Als er genoeg gedronken is, rollen ze met hun hele dikke buikjes van de borst af. Dan wordt er ipv melk, energie bijgetankt. Want dat drinken aan de borst is een enorme krachtsinspanning.

 Knuffellen

Helemaal omdat ze met z'n achten zijn, het is dus dringen geblazen en vasthouden aan die tepel alsof je leven ervan afhangt! Als een broertje of zusje de tepel weet af te pakken, wordt er luid geprotesteerd. Er wordt ook gesmakt en je hoort de kleintjes gulzig slikken.

 Ontbijt voor de pups: melk en Baguetje

Baguette poetst en stimuleert de pups zodat ze kunnen plassen en poepen. Als de bar open is, is het een grote drukte! Als ze volgetankt zijn, keert de rust weer. Baguette zoekt dan vaak even een koeler plekje op, buiten de werpkist, poetst zichzelf en gaat ook slapen. Al dat 'gesuk' aan je lijf valt natuurlijk ook niet mee.

Blote buiken show

De pups hebben in de eerste acht dagen van hun leven hun geboorte gewicht verdubbeld. Nu wegen ze allemaal een kilo of iets meer. De kleine lijfjes 'zwellen' ziender ogen op. Dit zijn de dagen die helemaal in het teken staan van groei, sterker worden, ontwikkelen van veel neurologische functies waarvan we nu tekenen kunnen zien; oogjes die gaan 'kieren', beentjes die het lijfje iets van de grond opdrukken.

Pip's pups puffen nu eenmaal...

Over een paar dagen zullen ze gaan staan, lopen, hun oogjes en hun oortjes gaan openen. Daaraan wordt allemaal gewerkt terwijl ze op het oog 'alleen maar' drinken en slapen. Topsportertjes zijn het, en hun mama ook!

 Tante Bibi kan niet wachten tot ze er ook bij mag!

Er zijn in ons huis een paar hondjes die vreselijk graag naar binnen willen in de puppiekamer. Ze horen de geluidjes vanachter de deur, en ook vanaf de veranda. Bibi staat geregeld op de bank op de veranda, voor het raam van de puppiekamer. De produceert dan zelf ook geluidjes, een beetje jammerig en hoopvol klinkt het, terwijl ze door de open luxaflex heen tuurt.

 't Ziet er chaotisch uit maar is gezellig en lekker warm

Janet staat ook graag op datzelfde plekje, ze maakt geen geluid maar kwispelt hoopvol. Cato is deze dagen de portier van de puppiekamer. Zij houdt zich opeens graag op in de hal, zo krijgt ze steeds een glimp te zien, een geurvlaag te snuiven en de geluidjes te horen uit de eerste hand.

 Baguette's loungers

Maar ze moeten allemaal nog even wachten, de pups zijn nog helemaal alleen van Baguette. Wat is ze gelukkig met ze en zorgzaam, tevreden! Er komt nog genoeg tijd om haar nestje te delen met haar familie en vriendinnen.

Kunstwerkje!

Nu zijn ze nog exclusief voor mams, de acht zwarte kinderen. Na de bevalling hebben moeder en pups behoefte aan rust om te herstellen van de ingrijpende gebeurtenis. Ook wanneer de bevalling zo goed, fantastisch, verloopt als die van het H-nest van Baguette.

Baguette liefkoost, poetst en zoogt

Moeder Baguette is goed hersteld van de bevalling, weer uitgerust en ze heeft ook weer zin en ruimte in haar hoofd en lijf om mee te gaan op (korte) wandelingen. Het zogen en produceren van zoveel melk vraagt veel van een teef, maar ze doet het schijnbaar moeiteloos. Qua conditie kan ze best mee op een langere wandeling, maar de plicht roept. De plicht, en het grote moederhart. De natuur roept: alles staat in het teken van haar pups, voor andere zaken is weinig tijd en zeker geen prioriteit!

Als warme broodjes: Baguette's H-nest is geboren!

Moe en intens tevreden met haar net geboren pups

Ik zit in de puppiekamer, waar het warm is, en tussen Baguette's ademhaling door hoor ik de lieve geluidjes van haar pups. Net een dag oud zijn ze, deze 8 van Baguette en Louis. Vijf teefjes en drie reutjes. Ze maken smak-geluidjes en eentje piept, die is de tepel kwijt. Dit is liefde, puur. Een zorgzame moeder en kleintjes die net aan hun leven begonnen zijn. Wat een rijkdom.

Snuffelknuffel

Dit is hoe je hoopt dat het zal zijn. Het voelt als een enorm geluk. Ik ben een mengeling van trots (op ons geweldige Baguette-je, die zelf ook in deze werpkist geboren is), van dankbaarheid, moeheid, blijdschap en opluchting. Want niets is vanzelfsprekend wanneer je fokt. Leven is zo kwetsbaar. En als het goed gaat is het onuitsprekelijk mooi.

Wachten, uitzitten, puffen, steunen... Zondag nacht

Ik dacht wel dat Bague iets eerder zou bevallen dan de 63e dag. De afgelopen week stond in het teken van rust. Van wachten en afwachten en hopen. Zoals altijd vlak voor een bevalling, had ik gehamsterd, zodat we even nergens heen hoeven. Ik ben non stop thuis at the base, met de roedel, bij Baguette.

Volkomen rustig

Zaterdag was duidelijk dat de bevalling dichtbij kwam. Dikke Baguette veranderde van vorm doordat de 'vulling' begon te zakken. Zoals dat hoort. Ze hijgde wat, pufte, steunde, kon niet meer gemakkelijk zitten en liggen resulteerde ook in steeds een nieuwe pose zoeken.

Waar laat je zo'n buik?!

De roedel hadden we niet meer in zijn geheel in de woonkamer, te druk voor Baguette die zich duidelijk kwetsbaar voelde met haar grote uitzakkende lijf. Cato, Jazz en Ollie hebben haar totdat haar water brak zorgzaam gezelschap gehouden. Vooral Cato kwam om de zoveel tijd even kijken naar haar vriendin; neus tegen die van Bague, een liefdevol gebaar. " Komt wel goed, schatje." Baguette zat en lag met mij op de bank, dicht tegen mij aan, samen in de nacht zonder te weten hoe lang die zou duren en hoe lang die zou voelen.

Happy Feet; de eerste is er!

De eerste pup, een reutje, werd geboren op de bank in de woonkamer om 04:50. Voetjes eerst; Wishstone Happy Feet. De rest is geboren in de puppiekamer, in een snel tempo werden de warme zwarte pakketjes afgeleverd. Iets over half 10 wordt de achtste geboren.
Leek Baguette heel even wat onwennig toen de eerste pup er was - Happy Feet kwam er ook niet zonder slag of stoot uit -,  ze herstelde snel en ontfermde zich liefdevol en zorgzaam over haar zwarte volkje dat snel groeide. Vakkundig en rustig en zichtbaar geroerd.

Delicate kisses van Delicate Rose

Terwijl ze weeën had, zoogde ze en poetste ze haar kleintjes al zorgzaam. Wanneer de pup er bijna uitkwam, stond ze op. De delivery had ze buiten de werpkist gepland. Dus zo deden we het.

Met Joris de nieuwgeboren dochter ontdekken

Het was net als haar eerste bevalling een fantastisch samenwerken. Ze heeft zoveel vertrouwen in ons, kan zich helemaal overgeven. Stoer, zacht, dapper, sterk en oneindig lief meisje!

We belong together

Ik merk het elke keer weer en elke keer raakt het me: de band die je opbouwt tijdens de bevalling. Zij geeft zich over, vertrouwt mij 100%. Ik vertrouw haar net zo. Haar lijfje wordt tijdens die uurtjes een beetje van ons allebei, zo voelt het, al klinkt het gek. Samen doen we het. Het karwei, ons karwei. En wanneer het zo voorspoedig gaat, is er misschien wel niets mooiers. Kleine natte pups tijgeren door elkaar in de werpkist, zoeken gulzig de borst. Instinctief masseren hun kleine voorpootjes met perfecte teentjes en nageltjes de melkklieren. Moeder zucht, likt, snuffelt. Moeder is weer geboren.

Tussen mams en diens favoriete knuffel Olifant

Samen bijkomen

Toen ik gisteren rond de schemering met Jazz, Ol, Tessel en Cato een wandeling maakte over de dijk, me zo gelukkig voelend, dacht ik aan bevallingen van onze hondjes, aan de nesten. Aan wat er goed gegaan is en aan de keizersnedes, de pups die we bij bevallingen verloren hebben, het nest van Bisous en Tesseldat maar 2 weken oud werd. De lucht is zacht en het licht prachtig. Ollie gaat even zwemmen en Tessel steelt een suikerbiet van de akker. Het is er allemaal. Het onuitsprekelijk mooie en het onmetelijk verdrietige. Fokken, het nieuwe kwetsbare leven, is en blijft een wonder. En hoe goed je ook je best doet, je weet nooit wat je krijgt.

Even afkoelen op mijn bed, terwijl ze de pups nauwlettend in de gaten houdt

Haar andere favoriete plekje in de puppiekamer; een soort holleje

Wat wel met een behoorlijke zekerheid vast te stellen blijkt, is dat een dekking van Cover my Eyes Walkin' on the Moon, voor intimi Louis, resulteert in babies. Prachtige babies, lieve babies... Ook op de wandeling reken ik uit dat we met dit nest erbij 36 pups van Louis op de wereld gezet hebben! Wishstone-Louis-tjes. Baguette ging er twee keer logeren en twee keer komt ons gouden stokbroodje gevuld naar huis. Om de zwarte 'petit pains' keurig af te leveren. Dank je wel Louis, Daan en Caro. What can I say: We are Family! (En in de hondenwereld kun je je familie wel zelf uitkiezen!)

Papa Louis, november 2012

Louis, Cover my Eyes Walkin' on the Moon, september 2012

Baguette, pas gedekt, september 2012

Baguette, 60 dagen later (10 november 2012)

Liedje

Het duurt altijd langer dan je denkt,
ook als je denkt
het zal wel langer duren dan ik denk
dan duurt het toch nog langer
dan je denkt.

(...)

Het duurt veel korter dan je denkt
ook als je denkt het zal wel korter duren dan ik denk
dan duurt het toch
nog korter dan je denkt.

Judith Herzberg

Wij zijn al TWEE!!!!

Wishstone Cassandra Rose Bibi's zo kenmerkende peinzende blik

Op 1 november was onze Bibi jarig, en met haar het hele C-nest van Rosie en Louis. Twee jaar alweer! Een mijlpaal, dat nest. Om twee redenen; het was het eerste nestje na het nestje van Bisous dat we verloren hebben aan Herpes Canis. En het was de eerste keer dat Louis van Cover my Eyes vader werd van onze pups. Het was een doorstart, een tweede begin. En wat is er veel moois uit voortgekomen!

Toen Bieb nog een Bibelotje was...

Onze Bibelot is uitgegroeid tot een sterke persoonlijkheid met een al even sterk lichaam. Een bonk spierkracht en wilskracht is dat meisje! Je kan onmogelijk om haar heen. Ze is slim, heel lief voor mens en dier, erg zelfstandig en eigenwijs (die laatste twee samen zijn een lastige combinatie...). Bieb houdt erg van actie; lekker lopen, zwemmen, fietsen. Wat wil je ook, met zo'n heerlijk sterk lijf. Eigenlijk vond ik dat ze voor haar verjaardag haar eigen 'gym' moest krijgen. Met loopband a la Ceasar Milan. Kan ze in haar eigen gym lekker stoom afblazen als ik met andere dingen dan wandelen fietsen en zwemmen bezig ben... Ze helpt ook graag met het uitruimen van de afwasmachine (nog altijd heeft ze een fetisj voor lepels!), boodschappen binnenbrengen (voor de zekerheid non-food artikelen...) en ze hoort met Tessel en Janet tot de vaste kernploeg van Joris' tuingroep. Rosie, Bibi's mams, maakte daar ook deel van uit, voordat ze verhuisde naar Bovenkarspel. 

Bibi, hier zelf nog zo groen als gras, helpt Joris in de tuin

Bieb is net als haar moeder Rosie een echte boef, onze Pietje Bel met een gouden hart. Alleen wanneer ze met pups is (tot nu toe alleen pups van andere teven in onze roedel), is de kwajongen in haar helemaal verdwenen. Dan is ze alleen maar lief en zorgzaam rustig en zacht. Kortom, een bijzonder kind, en dat is ze. We hopen dat ze in haar 3e levensjaar zelf pups zal krijgen.

Bibi en halfbroer Plato, allebei nog klein

's Morgens heb ik Bieb toegezongen bij haar ontbijt. Ze keek me peinzend aan, peinzend en onderzoekend zoals alleen Bibi dat kan. Het was een mengeling van enerzijds  een oneindig liefdedevolle blik en ook iets van: 'mens, ben je gek geworden??' Zoiets. Ik vraag me vaak af wat er in haar hoofd omgaat... 

Diesel; it's lonely at the top

(Italie zomer 2012)

Zoals wel vaker, zijn de jongens in dit nest veel gezeggelijker  dan de teven, vooral dan onze Bibelot. En Rosie's andere dochter Jazzy zit zo'n beetje tussen Bibi en de boys in. Bij allemaal zie je in uiterlijk de vermenging van Rosie met Louis. Logisch natuurlijk, maar kijk eens goed naar deze snoetjes; de meesten hebben iets of meer dan iets van de bezorgde Rosie-look. Het is de blik, het zijn de ogen en wenkbrauwen. De prachtige slag in hun vacht die de meesten hebben, komt van papa Louis. De Pietje Bel streken zijn weer typisch Rosie. Maar Diesel bijvoorbeeld, heeft die Pietje Bel streken niet. Die is gewoon een brok goedheid!

Diesel en zijn roedelmaatje-hartsvriendin Ayla in hun kampeerbus

Waarom stout zijn, als het ook braaf kan?! Diesel heeft net als Bibi enorm veel behoefte aan bewegen. Lekker lopen, lekker dat krachtige lijf fit houden! Samen met oudere Ayla gaan ze overal mee naar toe met hun baasjes, tot in Italie!

Diesel kon met 4 maanden de broodjes al apporteren! Ook al zo'n hulp in de huishouding.

Xem en Nero zijn zowel behalve broers ook nog in dezelfde mensen familie en zien elkaar dus vaak. Vroeger, hier in huis nog, was Xem een enorme veelvraat. Hij moest echt apart eten want hij at 3x zo snel als de rest en als hij dan aan de andere kant van de deur stond, jammerde hij erbarmelijk... Daar is niets meer van over! Xem is een gedistingeerde jonge man met manieren en hij zit al lang niet meer op rantsoen, dat is ook helemaal niet meer nodig! Nero heeft een heel belangrijke rol in zijn roedel. Hij is de trouwe makker, de rots waar je op kan steunen. Samen zijn Nero en Xem nog altijd 4 pootjes op 1 buik.

 Xem op zijn 2e verjaardag: Laat de gasten maar komen!

Broers Xem (met sjaaltje) en Nero

Kijk ik naar Xem, dan zie ik Bibelot. Kijk ik naar Dorus; idem. Bijzonder is en blijft dat!

Oscar, ook al zo'n sportman!

Oscar is ook een actieve enthousiaste jongen. Hij is gehoorzaam en heeft veel met zijn baas getraind. Alweer zie je hier dat een reu vaak gehoorzamer is dan een teef. Bibi heeft nl ook veel getraind, maar denkt altijd even zelf na als ze een commando krijgt:"Past dat in mijn planning? Nee. Jammer, baas." De meeste reuen hebben een grotere will to please, maar er zijn natuurlijk ook heel gehoorzame teven!...

 Moeder Rosie tussen haar dochters Jazzy (li) en Bibi (re)

Zusje Jazzy woont helemaal in Zuid Limburg, maar bezocht haar roots dit voorjaar. Heerlijk hebben we gewandeld met moeder Rosie en haar 2 dochters, die toen allebei al groter en breder waren dan mams, en nog maar ruim een jaar oud.

vlnr Bibi, Jazzy en Ol

Jazzy is een zonnetje. Ze heeft ook een heerlijk leven met haar trouwe vriendin roedelgenoot Citha en haar baasjes. Lekker op vakantie met z'n allen, mandjes, benchje, speeltjes en voer, alles wordt meegesleept!

Lieve Dorus met zijn zorgelijke Rosie-snoet

Dorus is een mannelijke Bibi. Ze kijken hetzelfde, liggen hetzelfde. Je zou haast denken dat ze zorgelijke types zijn die wat opgemonterd moeten worden. Niets is minder waar. hele opgewekte types, alleen de genen openbaren zich!

Boven: Dorus op de rugleuning van de bank, onder: Bibi

It's all in the genes!

Lief C-nest, lief braaf stout grappig Bibe-kind van ons: Lang zullen jullie leven!!!! Op nog heel veel verjaardagen, wandelingen, vakanties en uurtjes op de bank. Rosie en Louis; GOOD JOB!!