Het Grote Genieten
Al weer tien dagen doen we dat: buitenleven. De eerste uren van de eerste dag in het buiten rennetje waren even wennen. Harde tegels onder hun zachte voetkussentjes in plaats van vetbed. Hoewel ik buiten ook een groot vetbed had uitgespreid en nog wat kleedjes. Ook de ruimte was even wennen. De werpkist was bekend en veilig en die kenden ze op hun duimpjes. De grote ren met dogloo bood wel erg veel perspectief opeens. Maar ze waren er binnen een paar uur aan gewend.
Ferme jongens, stoere knapen
Toen bleven ze niet meer als zwarte vlek bij elkaar. Ze gingen verkennen. Bibi trouwens ook. Die deed een nauwkeurige, uitvoerige inspectie; ze liep de ren langs, en verdween met haar grote lijf in de dogloo. Die kreeg vier zwarte pootjes en ging alle kanten op. Totdat ze er tevreden weer uitkwam. Dogloo nagelopen. Check.
"Hallo, mammie hier, gaat het goed met jullie, daarbinnen?!"
Bieb vond het buitenleven een stuk spannender dan haar kinderen. Want hoewel ik de honden, op Jazz, Tessel en Ollie na, binnen had of in de ren, moest ze nu haar kroost wel 'delen' met de anderen. Zij die niet bijzonder geïnteresseerd zijn in pups (Jazz, Tessel en Ollie), waren voor Bieb niet het probleem. ook lieve Plato, die allang door heeft wat zijn zus wel en niet verdragen kan sinds haar moedersschap, kon ermee door.
Het drentse buitenleven
Maar Cato en Janet en LouLou (die in de ren zaten), die
keken naar haar kroost en nog wel met een kwispel staart... Helemaal onacceptabel, vond Bieb! Ze blafte fel, maar bleef staan temidden van haar pups. Cato en co haalden hun neus op voor dit hebberige gedoe; deelden zij in het verleden hun pups ook niet gewoon met 'the gang'?! Omdat Bieb onrustig bleef, en een moeders' wil nu eenmaal wet is in dit nog prille stadium van moederschap, heb ik fleece dekens over de honden ren gehangen. Dames uit zicht. Bibi enigszins gerustgesteld.
Lekker chillen
Ze heeft de eerste dagen van het buitenleven vrijwel non stop in de ren bij haar pups gelegen, of net erbuiten, er vlak naast. Ook wanneer ze leek te slapen, had ze precies door wanneer Baguette of Rosie voorzichtig toch een beetje
te geïnteresseerd met hun snuit bij de pups zaten. Geen blaf, geen grom. Bibi staat op, loopt heel beslist op de fans van haar pups af en duwt hun hoofd met haar snuit weg van de puppie ren. Duidelijk. Mijn pups. Niet jouw pups. Kijken mag, mits zonder teveel interesse. En verder mag er niets. Punt.
Siesta
Dat was best onrustig en/of ongemakkelijk voor iedereen. Maar na een dag of vier mocht ieder lid van de roedel langs de ren lopen. Behalve Cato en Janet.
Zootje...
... maar we liggen soms ook heel mooi kubistisch in het gareel!
Heel grappig was het om te zien hoe het gedrag van Baguette, Rosie, Plato en LouLou veranderde wanneer ze
zeker wisten dat Bibi niet in de buurt was. Dan werd er om de ren heen gerend, piepend en kwispelend van enthousiasme, snoetjes gelikt door het hekwerk, omhoog gesprongen. Als Bibi wel in de buurt was, deden ze of ze het niet interessant vonden. Hoofd afgewend ("Ik zie helemaaaaal geen pups, hoor, en ik vind er ook niets aan!")
Met panda
Tien dagen na de eerste buiten picknick, is alles genormaliseerd. Maar wanneer Bibi met haar pups in de grote ren bivakkeert, is alleen LouLou (de nanny van het I-nest) daar ook welkom. En dat terwijl Bieb vorig jaar met zoveel plezier mee speelde met de pups van Baguette en Cato... Hebberig? Ja. Maar de pups zijn bijna zes weken oud en Bibi ruimt nog steeds alles zelf op, als ik er niet heel snel bij ben. Ze ligt grotendeels tussen haar kinderen, poetst ze, laat in haar oren bijten en aan haar staart trekken. Ze is 'gewoon' super self supporting!
Staand aan de bar
Delen met mensen vindt ze helemaal geen probleem. Ze heeft het volste vertrouwen in groot en klein. Maar mensen zijn natuurlijk ook geen echte concurrentie, zoals ervaren moeders hier in de roedel!
Houtbewerken
LouLou is een perfecte nanny. Ligt ondersteboven en laat haar neefjes en nichtjes over haar heen kruipen, aan haar lippen trekken en op haar flap oren staan. Wat een feest!
Gestrand in het zand
Vanavond waaide er een orkaan over Annerveenschekanaal. "Bibi" genaamd. Een enorme hoeveelheid zand bracht ze met zich mee. Alle pups zaten binnen no time onder het zand, of verdwenen zelfs gedeeltelijk onder de massa zand. Niet dat ze zich eraan stoorden. Of onrustig werden, en verhuisden. Nee. Hooguit een klein beetje verbaasd.
Orkaan Bibi en haar gevolg
Duidelijk in de veronderstelling dat mams precies wist waar ze mee bezig was. En dat dit gewoon weer een andere vreemde ervaring in hun socialisatie was. What ever. De pups zijn niet gek te krijgen. Het zal ook wel een beetje de warmte zijn (want 's avonds gaan ze pas een beetje ravotten), maar het is weer een zeer relaxed volkje!
Orkaan Bibi in volle gang
Ze slapen nu 5 dagen in de bench, in drie benches, 1 met 2 pups en 2 met 3 pups, steeds in willekeurige samenstelling. Ook daar blijkt hun relaxte (slome??!) instelling; ik deed ze er 's avonds voor het eerst in; geen reactie. Take it easy, dude. De volgende ochtend halen Joris en ik ze er samen uit. Natuurlijk moeten er een paar wachten op hun beurt. No problem. Geen piep, geen schreeuw...
Kijk wat orkaan Bibi aangericht heeft...
Ze zijn nu iets minder bleu; 's morgens nog steeds stil, maar als ik de deur van de puppie kamer achter me dicht trek, wordt er nu soms wel wat gemopperd. Eventjes. Dan stil totdat we ze er onder luid gezang (van mij) uithalen, 's morgens.
Bieb moest misschien nog wel het meeste wennen aan die bechtraining; zij slaapt nu niet meer bij haar kleintjes. Maar ook dat is goed.
Vanmorgen waren alle 3 de benches voor het eerst schoon en droog! 's Avonds laat nog even een rondje over het gras, allemaal keurig poepen, en ze hebben het door!
Juffertje in het groen
En zo gaan we van kleine veranderingen naar grote stappen. Van de werpkist binnen naar het puppie rennetje buiten en de grote ren. Van beschermd en afgeschermd, naar out in the open. Van 1 op 1 naar voorzichtige infiltratie in de roedel. Van baby naar kleine labrador. Van voorzichtig snuitjes in de wind naar onaangedaan blijven liggen in een zandstorm.
La dolce vita
