Grenzen verleggen, bergen verzetten

Life, like love, is best when shared

Sinds afgelopen zondag is de horizon van de pups verbreed. Hun leefruimte is vergroot met de uitbreidingsset die Joris weer vakkundig in elkaar gezet heeft. De pups hebben nu, behalve hun werpkist, een uitloop de puppie-kamer in.

Het luik van de werpkist, waar ze al een dag overheen aan het kijken waren, is verwijderd. Maar meer vrijheid geeft natuurlijk ook drempelvrees… Enggg… Heel eventjes. Daar stonden ze, op het platform net buiten hun werpkist. 

Knappe koppen

We willen wel maar we durven toch niet… Huppel sprongen naar voren, dan heftig piepen en weer in omgekeerde richting terug naar de vertrouwde plek in bokkesprongen.

Maar na wat gepiep en geaarzel gingen ze natuurlijk toch overstag. Want de nieuwsgierigheid van deze kleine dappere gezonde beestjes wint het natuurlijk van de angst.

 Lekker hangen en kletsen bij mams

Cato is bij elke verandering weer even extra allert en midden in haar kinder schare. Een echte zorgzame en beschermende moeder. En een maatje. Wat is ze in haar nopjes met haar knappe kleine zwartjes!

 Zusje (re) heeft een 'hangover' en broer heeft quality time

Cato en haar aanbidder

Inmiddels is de nieuwe ruimte alweer heel vertrouwd (dat was al binnen een half uurtje zo). De place to be is onder het kraantje, in de hoek van de kamer, naast de waterbak. Daar wordt voornamelijk geslapen en bijgepraat. Nu liggen de 8 zwarte wollige walrusjes daar ook te tukken. Verder wordt er veel tegen de deur aangelegen, ook altijd een gewild plekje. Plassen doen we massaal op het platform voor de werpkist opening. En spelen gebeurt vooral midden op de vloer, met vetbed dus lekker stug en zacht.

Judo

Er zijn allerlei workshops gaande gedurende de dag. De nieuwe ruimte biedt vele mogelijkheden. Judo in de werpkist, mand en daarbuiten wordt fanatiek beoefend. Ook yoga doen ze. Met Cato voorop. Haar favoriete houding is "De Zeehond". Plat op haar buik en haar achterpoten naar achteren geklapt. Dat haar boezem nog altijd flink gevuld is, deert haar hierbij niet.
Mindfulness heeft ook hoge prioriteit. Mindful tot jezelf komen in de drukte van de groep, bijvoorbeeld.

Zen zijn in de groep

Mindful eten (altijd met volledige aandacht en in het moment, maakt niet uit in welke houding, ondersteboven aan de tepel, in het bord vleespap, met gulzige schrok happen of mini likjes…). Ze zijn erg mindful en erg zen.

Ondersteboven aan de borst

Totale communicatie wordt ook bedreven; alle mogelijkheden worden ingezet; pote, ooortjes, staart, tand en tong. En natuurlijk grommen, blaffen, fel keffen, lief knorren, protesterend knorren overgaand in alarmerend gepiep als er niet snel genoeg op gereageerd wordt zoals ze wensen.

De pups hebben het druk. Met elkaar, met hun mams, met eten, met haastig een geschikt plekje zoeken om te poepen (eerst drie rondjes om hun staart draaien en piepen), met hun leefruimte verkennen en verbouwen (de vetbedden worden verplaatst, de stenen beklommen) en met hun speelgoed. (Flink doodschudden, boven op kruipen, van elkaar afpakken, aan sabbelen).

Mamaatje Caatje op haar bank

Cato heeft daardoor meer tijd om wat rust te nemen. Ze ligt nu geregeld op ‘haar’ bank, liefst in het zonnetje. Met uitzicht op haar pups en maar drie stappen van ze verwijderd. Daar slaapt en soest ze. Het zijn zeer intensieve weken, die eerste 3, voor een moeder.

Ze zit ook nog heel vaak tussen haar babies. Kijkt wat ze doen, duwt haar snuit tussen twee pups, likt een plasje weg, is mindfull temidden van de drukte of slaapt met ze.

 Geneuzel

 We zijn op zoek naar iets

 Samen slapen

Samen spelen

Samen zitten

"Sssst! Mammie slaapt!"

Soms ook zit ze net achter het hekje; buiten het bereik van haar pups met scherpe tandjes die nog altijd het aller aller liefste de tepel hebben. Zo kan ze alles zien en haar hoofd tussen haar pups steken, maar wordt ze niet uitgemolken.

Caat observeert haar pups vanachter het hekje

Wanneer er heftig gespeeld wordt, of gepiept, staat Cato zo op haar opstapje bij het hek. Af en toe treedt ze op en grijpt ze in, soms ziet ze dat dat niet nodig is. Laat ze maar. Terug naar de bank.

De pups piepen soms om haar; “Mammie is Mmmelk en wij willen het!”

Slaapronde in de werpkist

Het is overduidelijk; de pups zijn weer een stadium verder. De moederrol verandert daarmee deels ook. Cato is weer iets vaker even in de woonkamer met ons en de roedel. Maar het duurt nooit lang of ze geeft aan dat ze terug wil. Terug naar haar kinderen, die al zo knap zijn en ook nog zo klein. En vreselijk, vreselijk ontzettend lief!

Al echt een laabje

Ollie 13 jaar!

Na z'n dagelijkse zomer-workout in zijn kanaal (voorjaar-zomer 2013)

Ollie is 13 vandaag. Dertien jaar Ollie. Hij is oud geworden het afgelopen jaar. Hij is geslonken, zoals oude honden en mensen doen. Zelfs zijn hoofd is kleiner. Maar nog altijd flink. Zijn polsen en onderarmen blijven robuust, maar zijn achterhand is tenger en zijn vacht hier en daar dun op zijn rug.
Zijn ogen iets waterig, zijn baardje grijs, maar erg grijs is hij niet. Hij is doof en sinds een zenuwontsteking deze zomer hangt zijn linker oog wat en is zijn mondmotoriek wat verminderd.

Zomer 2013

Maar hij is er en hij doet dapper mee. Hij stapt iets hijgend, monter mee op elke wandeling. Hij hijst zich in de benen, en hij gaat mee. Hij loopt, zet zelfs soms een sprintje in wanneer hij achterop geraakt is omdat een aardappel lonkte, of omdat hij een plas moest doen. Hijgend hobbelend volgt hij de roedel.

Bibi en Ol, zomer 2013

Binnen ligt hij veel in de woonkamer. Hij wil erbij zijn. Hij wil ons zien; zijn familie en vrienden. Nu hij niet meer hoort, zoekt hij minder de beschutting van zijn bench. Onze houten vloer in de woonkamer vindt hij heerlijk, hij ligt graag midden in de kamer, met uitzicht op de keuken. 

Voorjaar 2013

Hij heeft graag wat anderen om zich heen. Loulou is een van zijn trouwste makkers. Zij geeft hem vaak een zachte lik, snuffelt even aan hem. Zorgt voor hem, op haar manier. Gaat rustig naast hem liggen, iets tegen hem aan.

Onze oudste en onze jongste (Ol en LouLou) zomer 2013

Ollie en LouLou

Soms is Ol alleen, alleen midden in ons dicht bevolkte huis. Dan blaft hij, een mengeling van klagen en drammen. Hij wil mij zien, mij in het vizier. Dan is alles goed, wordt hij rustig. Dan helpt de roedel niets. Maar vaker is hij diep in slaap op zijn Olifant of andere knuffel. Ver weg en ongestoord door stofzuiger, deurbel of blaffende roedel. Dan is de doofheid een zegen.

 Ol temidden van zijn verzameling pluche vrienden

... die zijn hem erg dierbaar en hij verzamelt ze ook, sleept ze zijn 'kamer' in...

Opa Ollie heeft kleindochter Jazz op bezoek in zijn 'huis'

Ol is en blijft Ol; aanhankelijk, trouw, kwetsbaar, liefdevol. Een knuffelbeer in hart en nieren. Hoeveel koppen koffie er al niet zijn omgegaan omdat Ollebol met zijn hoofd een duw geeft tegen degene die hem aan het aaien was, en er even mee stopte...

Loungen

Ol heeft class, Ol heeft style. Ol verovert nog steeds harten. Hij is de dankbaarste hond die we hebben. Hij verzet nog steeds bergen. Bergen op zijn eigen weg. Een gladde tegelvloer, een opstapje, een modderige akker, een kuil op zijn pad. 

Voorjaar 2013: Ol met de dummie, Plato aan zijn zijde

Maar er zijn ook zoveel oases op zijn pad. De dummie, zijn stokroos, het kanaal in de zomer maanden, wij; zijn mensen, Anja, zijn fysiotherapeut die hij wekelijks bezoekt. Al onze vrienden die van hem houden en hem koesteren. Water, eten, snacks en uitjes naar de brievenbus met mij. Samen een filmpje kijken, samen een appeltje eten. Samen.

Samen op de bank

Samen met zijn roedel

Hij is oud en krakkemikkig, maar niet de weg kwijt. Letterlijk niet en figuurlijk ook niet. Hij wandelt mee, raakt achterop, stelt zijn route bij. Hij kiest een short cut of demareert. Hij kiest voor een versnapering en route (aardappels, suikerbieten, een koolzaad bloemetje, een peer of appel).  De ouderdom komt met speciale privileges. 

Ollie bij zijn fysiotherapeut en vriendin Anja 

In zijn warme bad met loopband (tijdens de rust!)

Soms ben ik hem even kwijt op een wandeling. Hij hoort me niet, dus we hebben oogcontact nodig om te communiceren op afstand. Maar ook als ik niet naar hem kijk, houdt hij mij goed in de smiezen. Soms hoor ik hem opeens aankomen, hijgend, want in een sukkeldraf, om weer aan te sluiten bij de groep. Waar een wil is, is een weg; dat is in Ol's geval zeker waar!

Zijn favoriete plekje afgelopen zomer: bij de stokroos

... daar kreeg hij ook bezoek van jong en oud (hier: een pup van Bibi en Rosie)

Hij blijft ons verbazen. Omdat hij zo eindeloos, mateloos lief is. Omdat hij nog precies weet van de hoed en de rand. Omdat je hem niets hoeft te vertellen. Omdat zijn charmes groter blijven en verder gaan dan die van Cloony, HA!

November 2013

Ol houdt van papjes, van zijn speelgoed, van zijn riem en van ons. Van ons allemaal. We hebben een oude hond in ons midden. Ik moest zo wennen toen Bren dood was, najaar 2008, dat we geen oude hond meer hadden. Niet een voor wie extra gezorgd moest worden, die op een speciale manier kwetsbaar was. Met wie je zoveel geschiedenis deelt, van wie je nog steeds alles dat die ooit was terugziet op je netvlies. We hebben er nu weer een, een oude hond. Wat een rijkdom. Emotie, ook. Ontroering, zorg, liefde, schaterlachen. Voorzichtigheid. Liefde.

Een onrustig blaf-nachtje; beetje van slag. Bij Cato en mij in de puppiekamer

(oktober 2013)

Op Ollie, vader van zoveel kinderen, waaronder onze Tessel en gouden Jenny Bee. Opa van Jazz.

Dertien jaar geleden haalde zijn fokker in Yorkshire hem uit zijn vruchtzak, tijgerde hij naar de borst van zijn moeder. 

"Don't count the years; make them count"- en dat doet hij, nog steeds, dagelijks!

Ol plukt de dag, en paardebloemen!

Ol you need is LOVE... Wij hebben vanavond geklonken op onze Ollie, met een glas heerlijke Merlot. Vintage, wel te verstaan! Er is gesnackt vandaag zoals dat op feestjes hoort. En als verjaardags lunch heb ik voor Ol een flink bord pap gemaakt. De pups eten het al niet meer, maar Ollie is het pap-stadium nooit ontgroeid. De rijstebloem plakte nog in zijn baardje toen hij met een warm vol buikje een middag dutje ging doen.

April 2013

Faster than an eye can blink...

Samen 

Het is niet bij te houden, de veranderingen hier; wat gaat het snel! Een week geleden werd ik 's nachts gewekt door een enorm lawaai in de werpkist. Daar zaten ze, acht kleine wolfjes, huilend, met hun kop in hun nek, hun perfecte zwarte lipjes mooi getuit. Jammerkreten, noodkreten...

polonaise 

Cato stond voor de werpkist en keek bedaard naar haar roedeltje wolfjes. Geen reden voor paniek dus; moeder vond het niet eens reden om de werpkist in te klimmen. Sterker nog; moeder was er juist uitgesprongen. De melk was op. De maagjes nog niet (geheel) gevuld. en de verwende pups maakten voor het eerst mee wat honger is.

Een net verschoonde werpkist... sssnufffel

Het is heel gebruikelijk dat de moeder melk voorraad rond drie weken niet meer afdoende is om een flink nest volledig te voeden. Dan is het tijd voor bij voeren. en daar was ik ook aan begonnen. Maar anders dan mama Cato, voed ik niet 24/7. Ze moesten nog een paar uurtjes wachten op hun ontbijt. En dat accepteerden ze niet zomaar.

In afwachting van een schone werpkist

Het bijvoeren van pap doe ik altijd eerst met een flesje. Ze zijn zo gewend aan de tepel, het scheelt een boel geknoei en last but not least: ik vind het zo gezellig! Alle pups lekker een voor een uitgebreid op schoot, de geluidjes, die lieve blik in hun oogjes (mmmmmmmmmelk, zucht, lekkerrr), de maaiende pootjes in de lucht, omdat ze instinctmatig de borst willen masseren, die er niet is. Hun gulzige gretigheid. Hoe ze allemaal anders voelen en ook zo hetzelfde, anders zijn en toch ook zo uniform.

Altijd een gezellige drukte aan de bar...

En dan merk ik vanzelf wanneer ze klaar zijn voor pap uit een bord. Deze acht hebben de overstap van fles naar bord moeiteloos en vrijwel knoeiloos (!) doorlopen. Eerst gaat er een beetje vlees door de geitenmelk gemixt, en nu gaat er een beetje melk door het vlees gemixt. Echte carnivoortjes zijn het!

Dromerige jongen

Natuurlijk voedt Cato haar pups nog vele keren per dag bij. Na elke papronde mag zij het restje opslobberen en terwijl ze dat doet, snoepen de pups nog een toetje melk bij haar.

Spel

De pups spelen met elkaar en met mams, en inmiddels ook met hun speelgoed. Die lag al een dag of drie onopgemerkt of in elk geval geheel genegeerd in de werpkist. En opeens was het leuk. Hee, Babar, het olifantje! En een beer. Maar een oortje van een broer of zus, of een poot of nog beter, een staart... Daar kan geen speelgoed tegen op!

Groot en klein in dromenland

Cato wordt ook aan haar oren gebeten en getrokken en ze sabbelen op haar poten. Caat vindt het allemaal goed, heerlijk zelfs. Ze ligt uren tussen haar pups in de werpkist, slobbert, neuzelt, of slaapt mee met haar babies.

Tukken voor twee

Wanneer haar kleintjes pap eten, kijkt ze geduldig toe. Hoe leger het bakje, hoe intenser Cato's blik. Tongetje een beetje uit haar bek, anticiperend speeksel aan het aanmaken... Want als het einde in zicht komt, is zij aan de beurt.

Ontspanningsoefening

Wanneer er bezoek komt voor Cato en haar babies (en dat is dezer dagen vaak het geval!), blijft Cato in de buurt van haar kinderen. In de werpkist eerst, en later misschien ernaast of naast de bank in de puppie kamer. Ze heeft het volste vertrouwen in de mensen en kinderen, vertrouwt ook vast op mij, maar ze houdt het wel in de gaten. Grote kans ook, dat ze je een paar stevige slobbers over je gezicht geeft wanneer je hier bent.

Een oogje in het zeil

Ik kan niet meer ongemerkt de puppie kamer in en uit. De pups horen me en er worden er altijd een paar wakker. Ze reageren ook al duidelijk op mijn stem; herkenning. Dat is ons mens, dat is fles of pap of knuffels of zingen of wegen of... Van harde geluiden kijken ze op: "huh? Wat was dat?" Geen spanning, wel interesse. Eerst konden ze wel horen, maar geen richting horen; nu zie je ze de kant van de geluidsbron opkijken, ook als ze mij niet kunnen zien vanuit de werpkist.

Voor elk wat wils; een slokje melk, een kus...

De visus is ook volop in ontwikkeling; de 'glazige' blik in hun oogjes maakt steeds meer plaats voor een gefocuste blik. En lopen, ze lopen als kieviten. Ze zijn lopend nog bij te houden, maar figuurlijk gezien nauwelijks! Wat gaan ze snel!

Ze zijn klaar voor een verruiming van hun blik en ledenmaten. Ze zijn klaar voor een grotere wereld. 

"Hey guys look, there is a whole new world out there!"

In de puppie-kamer is er never a dull moment. Zoveel is zeker. De roedel weet het ook: daar is het te doen. Zij die zelf moeder geweest zijn, snuiven en snuffelen al weken bij de deur. Een mengeling van verlangen, nostalgie, herkenning, opwinding... Bibi en Rosie hebben de pups al bezocht. Rosie was bedachtzaam, Bieb vond het duidelijk een feest! Hop!! in de werpkist, alle pups even gepoetst en gesnuffeld, zacht piepend deed ze dat, heftig kwispelend. Het is voor haar natuurlijk ook nog maar heel kort geleden.

LouLou heeft haar zusjes en broerjes ook al uitgebreid ontmoet. Ze kwam de werpkist gewoon echt niet meer uit. Zo lief en zacht is ze, zo oplettend. 

Druppelsgewijs mogen de anderen nu ook kennismaken met dit nieuwe nest familie en vrienden. We zijn nu echt beland in de 'deel-fase'; het delen van Cato's pups met mensen en roedel. In Cato's tempo, natuurlijk. Want moeders wil en welzijn is wet!

Meanwhile in de woonkamer...